If you want to ma­ke God laugh, tell him about your plans.

Trochę ponad trzy tygodnie temu wróciliśmy z wakacji.

Czasu pełnego luzu, spokoju, łapania równowagi.

Czasu, który minął bezpowrotnie.

Los jest totalnie przewrotny.

Dziś jesteśmy tu wszyscy, jutro już nas nie ma...

Powrót do domu z Thassos przebiegł spokojnie.

Udało się przed pójściem do pracy ogarnąć wszystko co ważne.

1 września rozpoczęliśmy rok szkolny, drugiego - urodziny Tosi.

Kolejny weekend pod znakiem pracy, wesela Marty i Wacława, wieczoru kawalerskiego szwagra.
Nadmiar pracy zaowocował kilkoma dniami wolnymi do wybrania.

Piękne plany dotyczące ogarnięcia rzeczywistości, poukładania tego co w chaosie.

Plany wspólnych, krótkich wyjazdów - z Tosią do Alele, z Rodzicami w Beskidy.

i?

I jeżeli chcesz rozśmieszyć Pana Boga - powiedz Mu o swoich planach....

Ciekawe czy śmiał się ze mnie w głos?

Cios.

Cios tak silny, że jeszcze z kolan się nie podniosłam.

I jeszcze wiele czasu na tych kolanach spędzę...

Los zabrał mi jedną z bliższych osób.

Zabrał mi sens najbliższych dni.

Zabrał nadzieję i radość. 

Zabrał chęć planowania i szykowania wspólnych chwil.

Pustka.

Ból.

I tak na zmianę.

I mimo, że każdego dnia wstaję, automatycznie robię Tosi śniadanie do szkoły, piorę, prasuję - nic nie jest takie jak sprzed tygodnia.

Bo jak może być takie samo, gdy siedzisz spokojnie w kinie, oglądasz przyjemny film, cieszysz się z zakupionej sukienki na wesele i dostajesz telefon, że Twój TATA zasłabł w pracy, żę reanimują go już pół godziny, że...

Reanimacja trwała godzinę.

Ból - do końca życia.