Adaline.

Bardzo chciałam obejrzeć ten film.
Zwiastuny były ciekawe, choć film wydawał się - hmmm, jak by to dobrze ująć - mało realny.
Wiek Adaline, bo o nim mowa, jest filmem niezwykle przyjemnym, bez ogromnej ilości strzelaniny, walk, wyścigów samochodowych czy ordynarnych scen.
Roztacza aurę baśniową. Jakby świat na chwilę przystanął. Żebyśmy mogli złapać oddech.
To film na który można wybrać się z nastoletnia córką, mamą czy mężem.
To film na niedzielne popołudnie. Tylko nie wiem, dlaczego jest w gatunku melodramatu.

Nie lubię filmów science fiction.
(Nie pytajcie jak przeżywałam Z archiwum X jako nastolatka!)
Incydent, który jest przyczyną zatrzymania starzenia się głównej bohaterki jest tak fajnie przedstawiony, że aż realny :)
Wypadek, zatrzymanie oddechu, zatrzymanie akcji serca i... uderzenie pioruna, który powoduje przywrócenie funkcji życiowych i... nieśmiertelność.
Od tego wszystko się zaczęło.

Przez niemal dwie godziny oglądamy losy kobiety, która się nie starzeje.
Dziwne, prawda? Która z nas by tak nie chciała.
Jednak takie anomalia niosą ze sobą liczne konsekwencje.
Adaline musi zmieniać swoją tożsamość, ukrywać się przed władzami, opuszczać swoich najbliższych i - to co wydaje się najgorsze - widzieć jak starzeje się jej córka.
Czy to jest fajne? Nie. Bo przede wszystkim jest samotna.
W szczególności, gdy kogoś pokocha, nie może w pełni odwzajemnić uczucia, nie pozwala się fotografować. Aż do chwili gdy....

Nie będę opowiadała całego filmu. Warto go zobaczyć, na chwilę zastanowić się czy upływający czas nie ma na nas dobrego wpływu.

PS: Obsada - rewelacyjna!